Digitale verbeteringen

Sinds november heb ik dus de Nucleus 7. Het nieuwste model van mijn merk Cochlear.  En ik moet zeggen: het overtreft al mijn verwachtingen. Het instellen van de nieuwe CI ging van een leien dakje. Ze konden de instellingen van mijn oude CI overzetten. Ik had daarbij aangegeven om alle electroden een paar procent hoger te zetten. En het klinkt inderdaad net een tikkeltje scherper en duidelijker.

Bij je nieuwe CI kun je naast de oplaadbare accu’s kiezen voor één andere accessoire. Ik heb gekozen voor de Minimic. Een microfoon die je een spreker kunt geven of die je bij een vergadering in het midden op tafel legt. Daarnaast had ik bij mijn nieuwe hoortoestel aan de andere kant al een phone-clip erbij gekozen, en deze is ook geschikt voor mijn CI.

Phone-clip

Met de phone-clip kan ik bellen met een IPhone. Het geluid van de IPhone wordt dan rechtstreeks naar de CI gestreamd.  Omdat het al ruim 15 jaar geleden was dat ik een écht telefoongesprek heb kunnen voeren was ik natuurlijk erg onzeker. Ik koos er dus voor om te bellen met iemand wiens stem voor mij vertrouwd klinkt. Enfin, ik heb gebeld met mijn zus Brenda, en voordat ik er erg in had waren er al 20 minuten verstreken. We stonden er allebei van te kijken hoe goed en duidelijk ik alles kon verstaan. De dagen erna nog wat mensen gebeld, en ook dat ging écht geweldig goed. Zelfs een gesprek achter het stuur van de auto ging super. De IPhone ligt gewoon op de passagiersstoel en de phoneclip is vastgemaakt aan het borstzakje van je overhemd. Dus met beide handen aan het stuur kun je gewoon telefoneren. 

TV-streamer

Televisie kijken met behulp van de Minimic viel mij tegen. Vooral omdat het geluid eerst door de minimic moet worden opgevangen om vervolgens door te sturen naar de CI. Maar naast het opvangen van het geluid van de TV vangt ie ook andere (bij)geluiden op. En dat komt dan allebei binnen.  Daarom besloot ik om de TV-streamer aan te schaffen. Geen goedkoop grapje, maar TV kijken is iets dat je dagelijks doet. En als het de kwaliteit van het luisteren vergroot dan is het een uitgave die het dubbel en dwars waard is. Bij de streamer wordt het geluid rechtstreeks naar de CI gestuurd en het komt gewoon luid en heel erg duidelijk binnen.

Reclame op TV

En als je dan televisie kijkt met die streamer besef je pas wat je al die jaren gemist hebt. Bij reclame bijvoorbeeld wordt in bijna alle gevallen een voice-over gebruikt. En die versta ik nu woord voor woord. Ik denk dat adverteerders niet beseffen dat er een hele grote groep potentiële klanten alleen beeld voorbij ziet komen en dat de inhoud van de reclame totaal niet overkomt. 

Daarnaast was het gaaf om te horen dat dialect goed verstaanbaar is. Er was een Twentenaar in beeld die het had over boer’n kool.  En voor de Engelse uitspraak is Netflix een aanrader. Het Engels gesprokene in combinatie met de (voortreffelijke) ondertiteling maakt het heerlijk om films te kijken én de dialogen te verstaan.

Ondertiteling op TV

En dan valt meteen op dat de ondertiteling in ons land over het algemeen vaak niet best is. Er wordt heel veel van het gesprokene in de ondertiteling weggelaten. Maar vaak wordt er helemaal niet ondertitelt; vooral de commerciële omroepen mogen zich die kritiek aantrekken.

Ondertiteling NU én GOED

Met Divers Doof (waar mijn Stichting Plotsdoven ook onder valt) zijn we vorige week een publiekscampagne gestart voor meer en betere ondertiteling. En juist het feit dat ik op tv nu alles beter versta geeft weer een extra stimulans om ervoor te zorgen dat ondertiteling voor de ruim 1,5 miljoen mensen in ons land met een gehoorbeperking zo snel mogelijk beter moet.  Check daartoe onze facebookpagina: “Ondertiteling NU én GOED”

Bi-modaal horen

En opeens ben je alweer twee en half jaar verder na het schrijven van je laatste blog. Het horen met een CI werd iets gewoons; je staat er niet meer bij stil. En dan valt er ook niet zo heel veel meer over te schrijven.

Twee jaar, waarin op andere vlakken dan mijn gehoor veel is gebeurd. Teveel om op te noemen, maar na 27 jaar je werk verliezen door automatisering is wel een puntje om te noemen. En ook na 14 jaar het einde van je huwelijk is iets dat je niet in de koude kleren gaat zitten. 

Maar goed: life goes on….. en we gaan met opgeheven hoofd en goede moed vooruit. Werk vinden is op dit moment natuurlijk prioriteit nummer 1. Helaas word je dan met je neus op het feit gedrukt dat je CI niet meer of minder is dan een hulpmiddel. Telefoneren kan ik nog steeds niet met dat ding. En als je na 27 jaar administratief werk in diezelfde branche op zoek gaat naar vacatures merk je dat communicatie met klanten nog steeds voornamelijk gaat via de telefoon.  Tel daarbij op dat ik 50+ ben, en dat ik ook nog in een uithoek van het land woon, en je snapt dat ik dan wel veel beter moet zijn dan mijn concurrenten in de vacature-visvijver. Vandaar dat ik inmiddels mijn blik heb verlegd naar vacatures waarbij het gehoor niet zo’n item is. 

Velen zeggen dat ik prettig leesbare stukjes schrijf. Niet alleen in dit blog, maar bijvoorbeeld ook in “het woord van de voorzitter” in het kwartaalmagazine van de Stichting Plotsdoven.  Ik zal dat dan maar niet tegenspreken.  Bij mijn loopbaanbegeleidingstraject kwam naar voren dat mijn schrijf”kunsten” mogelijkheden zouden kunnen bieden bij werk in de SEO-branche. In simpel Nederlands: teksten op websites zodanig inrichten dat de betreffende site er bij zoekopdrachten in Google hoger uit komt. Daar ben ik dan nu middels omscholing mee bezig.

Wat betreft mijn CI: ik mag volgende week mijn nieuwe processor ophalen in Nijmegen. Ik heb ontzettende mazzel dat net deze maand de nieuwste processor van mijn CI-merk (Cochlear) op de markt komt en ik krijg hem ook!  De ontwikkelingen gaan nog steeds door en deze nieuwe processor biedt meer mogelijkheden dan zijn voorganger(s).  De Nucleus7 kan draadloos streamen en het zou kunnen dat ik heel misschien straks wél beter kan telefoneren als de Iphone dus rechtstreeks verbinding maakt met zowel mijn CI als mijn hoortoestel aan mijn andere oor. Dat laatste noemen ze bi-modaal horen en is het resultaat tussen een samenwerkingsverband tussen Cochlear en GN Resound.   

 

Er zijn nog niet veel mensen die die combinatie hebben en ik ga proberen om in mijn volgende blogs mijn ervaringen met die combinatie van CI en hoortoestel uit de doeken te doen. Wellicht dat straks andere CI-gebruikers ook hun voordeel ermee kunnen doen.

Hopelijk valt met deze nieuwe processor dan alles op zijn plek en kan ik 2017 toch nog met een goed gevoel afsluiten.

Een verjaardagsfeest met schrijftolk

Zoals elk jaar op de dag van Dodenherdenking word ik weer een jaartje ouder.
Omdat de familie en vrienden vanuit het hele land moeten komen vierde ik mijn feestje vandaag al. Een bijkomend voordeel is dan dat je om 20.00 uur gewoon kunt doorfeesten. Maandag kunnen we dan op dat tijdstip ook gewoon de oorlogsslachtoffers herdenken.

Gisteravond werd er al door Jacqueline, Anna en de schoonfamilie de boel versierd.
Een Abraham in de voortuin en een collage-wand met foto's van mij door de jaren heen gaven een mooi tintje aan mijn aanstaande 50e verjaardag. Voor het feest vanmiddag had ik voor de gasten een verrassing in petto: er kwam een alleraardigste dame langs met een velotype-toetsenbord die op spreeksnelheid de gesprekjes van de gasten voor mij vertaalde, zodat ik het kon meelezen op het scherm van een laptop.

Hoewel ik al jaren voordat ik mijn CI kreeg een schrijftolk inzette, deed ik dat eigenlijk alleen voor mijn werk of voor de vergaderingen en activiteiten van de Stichting Plotsdoven. Ook voor medische afspraken en gedurende mijn CI-traject zette ik vaak wel een schrijftolk in.

In de FaceBook-groep van de Stichting Plotsdoven is er de laatste tijd veel gesproken over het feit dat de schrijftolk nog niet echt de bekendheid geniet die het eigenlijk zou moeten hebben. Om de schrijftolk wat meer in de spotlights te zetten worden door de leden verhalen geplaatst over hoe en wanneer zij een schrijftolk inzetten. Enkelen gaven al aan dat ze juist bij verjaardagen en feestjes door de inzet van een schrijftolk toch veel meer konden meekrijgen en daardoor dus ook gewoon een leuker feestje hadden. Dat zette mij aan het denken. Want ook al hoor ik door mijn CI véél meer dan vroeger; het is en blijft een hulpmiddel.

Meerdere gesprekken door elkaar komen namelijk als één bulk geluid mijn processor binnen. En die kan niet echt de verschillende stemmen filteren. Iets wat een normaal horende persoon wél kan. Zit je als goedhorende aan een grote tafel waar op dat moment 3 of 4 verschillende gesprekken bezig zijn, dan kun je je richten op één gesprek en je als het ware afsluiten van die andere gesprekken. Met een CI kan dat dus niet.

Zoals gezegd zetten de verhalen van de anderen mij aan het denken, en in overleg met Jacqueline besloot ik dan maar voor deze bijzondere verjaardag eens een keer een schrijftolk in te zetten.
Schrijftolk Margot meldde zich al ruim voordat de eerste gasten kwamen om de boel klaar te zetten.
De eerste gasten kwamen binnen en ze keken toch allemaal raar op. Er kwam zelfs de bekende opmerking: "maar je hebt toch een CI ..... je hoort nu toch weer goed?"  Maar al snel bleek dat de inzet van Margot echt geen overbodige luxe was. Niet alleen de gesprekjes met degenen die naast me zaten werden vakkundig vertaald, ook als het gesprek even stilviel pikte ze razendsnel een gesprek een metertje verderop op. En het was leuk te kunnen constateren dat ik dan ook veel makkelijker kon inhaken op hetgeen in dát gesprek aan de orde was.

Als gastheer ben je natuurlijk ook af en toe even bezig om je gasten van een hapje en een drankje te voorzien, en die momenten waren voor Margot een mooie gelegenheid om eventjes een kleine break te nemen. Even een vorkje mee te prikken of wat te drinken en natuurlijk de gasten te vertellen wat het schrijftolken precies inhoudt. Enfin, om een lang verhaal kort te maken: de tijd vloog voorbij en ik heb heel veel van de gesprekjes kunnen volgen. Meer dan wanneer ik het met alleen mijn CI had moeten doen.

Moraal van dit blog: laat je niet weerhouden om óók voor leuke activiteiten een schrijftolk in te zetten.

Dinsdag aanstaande mag ik (mét schrijftolk) aanschuiven bij een media-specialiste om te brainstormen hoe we meer bekendheid kunnen genereren voor deze onmisbare schakels in de communicatie voor (plots- en laat)doven en slechthorenden.

Nog steeds lerende

Deze week even met het gezin ertussen uit. Ik was vanochtend al vroeg wakker in ons huisje op Texel. Plots hoorde ik in de woonkamer een raar geluid dat ik niet kon thuisbrengen. Het duurde steeds een paar seconden en dan was het weer even stil en dan even later begon het weer opnieuw.

En omdat je met een CI geen richting kunt horen had ik dus ook geen idee wáár het geluid vandaan kwam. De rest sliep nog, dus die kon ik het ook niet vragen.

Nadat ik overal gezocht had naar de bron van het geluid gaf ik het maar op. En ineens na 3 kwartier vloog er met hels kabaal een kraai uit de open haard de woonkamer in. Die had dus al die tijd zitten fladderen in de schoorsteen.

Zo zie je maar weer dat je

na 2 en half jaar CI nog steeds geluiden moet leren plaatsen die je niet kent en waarvan je ook niet weet waar het vandaan komt.

En nee..... we eten vanavond geen gebakken kraai. Die is veilig naar buiten gedirigeerd.

Zeg dokter….. luister eens naar mij !

Via berichten op diverse discussie-platforms voor doven en slechthorenden (Twitter, FaceBook) hoor ik regelmatig verhalen over de slechte bereikbaarheid van (medisch) hulpverleners.Ook als bestuurslid van de Stichting Plotsdoven zie ik hier regelmatig klachten over binnenkomen.

In de meeste gevallen is er alleen telefonisch de mogelijkheid om bij een assistente van een (huis)arts of medisch specialist contact te leggen. Ook op de websites van de betreffende hulpverleners worden er nauwelijks andere contactmogelijkheden geboden buiten de telefoon. Je kunt in zo’n geval twee dingen doen:

•    Je geeft toe en laat iemand anders voor je bellen. 
•    Je neemt het heft in eigen hand en zoekt een andere oplossing

Punt 1 zal voor veel doven en slechthorenden de makkelijkste optie zijn. Je vraagt je huisgenoot, de buurvrouw of een familielid om dan maar de betreffende hulpverlener te bellen voor een afspraak. Dat punt gaat voor mij niet op. 

Ook al heb ik nu een CI, waar ik veel meer mee kan horen als voor die tijd;  ik ben nog steeds slechthorend/doof. Telefoneren is na twee jaar CI voor mij nog steeds niet weggelegd. Ik vertik het echter om afhankelijk te zijn van een derde die dan ook nog echt als tolk moet optreden voor als de assistente nog wat aanvullende vragen heeft over hetgeen waarvoor je een afspraak wil maken. Net alsof de buurvrouw zit te wachten om alle ins en outs van mijn medische situatie heen en weer te vertalen door de telefoon. Het zal maar gaan over je prostaat of iets anders ongemakkelijks.

Ik stap in zo’n situatie dus op de fiets naar de hulpverlener om daar dan maar bij de assistente of het afsprakenbureau in levende lijve een afspraak te plannen. Tegelijkertijd spreek ik mijn ongenoegen uit over die slechte bereikbaarheid voor mensen met gehoorproblemen. Als reactie kreeg ik een keer de opmerking dat dat veel te lastig is en dat ik dan altijd wel iemand anders kan  laten bellen. Dat ik graag zelf de regie wil hebben over mijn leven en dat ik alleen voor het maken van die afspraak daarom er naartoe was gekomen; dat kwartje viel maar niet bij haar. 

Juist in dit digitale tijdperk mag je toch van medische hulpverleners verwachten dat ze met de tijd meegaan. En dat ze hun cliënten, en dan met name de dove en slechthorenden, de mogelijkheid bieden om via email contact op te nemen. 

Ook deze week las ik in een FaceBook-groep voor doven en slechthorenden weer een schrijnend verhaal. Iemand die doof is (met ook een CI) had aangegeven dat ze niet kon bellen. Vervolgens kreeg ze een brief in de bus waarin stond dat ze daarover telefonisch contact kon opnemen.

De vele reacties op dit bericht deden mij besluiten om er op deze plaats maar eens een blog aan te wijden. Het gaat niet om een paar duizend mensen voor wie deze communicatieproblemen gelden. Sta er eens bij stil dat er op dit moment – schrik niet- anderhalf miljoen mensen in ons land zijn die in meer of mindere mate gehoorproblemen hebben. 1.500.000 mensen voor wie telefonisch contact eigenlijk geen optie is. Hoeveel van deze mensen zullen met medische problemen blijven doorlopen omdat ze “de boel de boel laten” ? Omdat ze geen huisgenoot of familielid hebben die voor ze kan bellen.

Ik roep dan ook alle overkoepelende organen en brancheverenigingen van medici eens op om gezamenlijk actie te ondernemen om de bereikbaarheid voor deze grote groep Nederlanders te verbeteren. Op velerlei gebied zijn er al standaarden voor diverse situaties. Dan zou het toch ook mogelijk moeten zijn dat er een landelijke standaard komt voor wat betreft het contacteren van een hulpverlener als je doof of slechthorend bent?

Ben je doof of slechthorend breng dit blog dan onder aandacht bij jouw eigen hulpverleners. Ben je zelf hulpverlener deel dit blog dan in je eigen netwerk zodat deze oproep uiteindelijk ook echt bij de overkoepelende organen van huisartsen, tandartsen, logopedisten, medisch specialisten, KNO-artsen, ziekenhuizen, Audiologische Centra en CI-centra terecht komt. 

Gaarne ben ik ook bereid om hier als ervaringsdeskundige over mee te praten of discussiëren.